اشعار

پس از سه ماه به او چشمِ کودکان اُفتاد            بـلـنـد شـد بـرود راه، نـاگـهــان اُفـتـاد

پس از سه ماه به سمتِ تنور خود را بُرد            پس از سه ماه چه شد که به فکرِ نان اُفتاد

رفتی و خاطره‌ها پنجره را وا کردند            هی نشستند و فقط گریه تماشا کردند

صورتِ مرد در این هیمنه دیدن دارد            گـونـه وقـتی بـشَـوَد آیـنـه دیـدن دارد

عرش فرشی زیر پای فاطمه است            در حـریم قـدس جای فاطمه است
خـلـقـت عـالـم بـرای فاطـمه است            عـقـل مـسـت جـلـوۀ زهـرایـی‌اش

فاطمه سرمنزل وحی است، کوثر شاهد است            باء بـسم‌اللهِ قـرآن تا به آخـر شاهد است

فاطمه سوغاتی عرش است، در تندیس سیب            لیلة‌المعـراج، می‌داند؛ پیمبر شاهد است

آهـسـته اسـبـاب سـفـر را جمع کردی            آثـار آن بی‌بـال و پـر را جـمع کردی

آن دستـمالی که به سر می‌بست بی‌بی            تصویـرِ زردِ دردِ سر را جمع کردی

ای چــراغ دل ویـــرانـۀ مـن            نظری کن به من و خانۀ من

خانه بعـد از تو شده غمخانه            شـمـع یـاد تـو و مـا پـروانـه

سخت است هان، دیدار آخر، مخفیانه            در نیـمه شب تشـیـیع مـادر، مخـفـیانه

هرگز وداعی اینچـنـین را کس ندیـده            با پـیکـر مجـروح هـمـسر، مخـفـیـانه

این یاس پرپر روضه‌هایش فرق دارد           شعر و غـزل گفـتن برایش فرق دارد

روی کبود و قامتی خم، دست لـرزان           با دیـگـران لحن صـدایـش فـرق دارد

رفتی و بعد تو من را به جهان کاری نیست            بعد تو بهر دلـم مـحـرم اسـراری نیست

اصلا ای دوست نگفتی که دلم می‌شکنی؟            آخر ای یار چنـین رسم وفـاداری نیست

اَلا ای چـاه، غـم بـسـیار دارم            دلی خـون از فـراق یـار دارم
ندارم شـکـوه از نامـرد مـردم            ولـیـکـن از در و دیـوار دارم

شام غـریبی و تک و تنها شدن رسید            هفت آسمان به سینه مولا محـن رسید
می‌گفت قطره قطره اشکش چرا چرا            رفتن رسید بر تو و ماندن به من رسید

پـرواز را بـانـویِ غـم بـاور نـکـردم            جـا مـانـدنـم را در الـم بـاور نکـردم
من زنـده‌ام با خـاطـره‌هایِ خوشِ تو            مرگِ تو را یک لحظه هم باور نکردم

مدینه کو پرستویی که من بال و پرش بودم؟            چه شد آن طائر قدسی که من در محضرش بودم؟
مدینه گر چه این گلبن امانت بود نزد من            در این نه سال مهمان دل غمپرورش بودم

گفتن از فاطمه یک عمر زمان می‌خواهد            صاحبان سخن از کل جهـان می‌خـواهد

حقش این است که فـریاد زنم حُـبّـش را            حُبّ او واجب عینی است، اذان می‌خواهد

بـایـد که بر دیـوار بـگـذارم سـرم را            دشمن گـرفـت از من تـمامِ باورم را

دسـتـانِ لـرزانـم چـگـونـه مـی‌تـوانـد            تـدفـین نماید پـاره‌های پیـکـرم را !؟

رفـتى و خالى كـرده‌اى دور و بـرم را            رفـتـى و پـاشـيـدى تـمـام لــشـكـرم را

زينب سراغت را كه می‌گـيرد عزيزم            از شـرم خود بـالا نمی‌گـيـرم سـرم را

روپـوش کـنار رفت و دیدم رویش            زخـم است هـنـوز گـوشۀ ابـرویش

بر شیـشۀ عـطـر چون ترک افـتاده            بـرداشـته خـانـه را تـمـامـاً بـویـش

از عَطر و بوی یادِ تو این آشیان پُر است            خانه زِ گریه‌های شَب و بی‌اَمان پُر است

از دیده رَفـته‌ای، ولی از دِل نَرَفـته‌ای            از غُصِّۀ تو سینۀ مَن هَمچِنان پُر است

نام تو را نوشتم و پشت جهان شکست            آهسته از غم تو زمین و زمان شکست

پـرسید آسـمان چه نوشتی که اینچـنـین            گـفـتم که فـاطمه، کـمر آسمان شکست

ردخـور ندارد با مـقـام تو؛ دعـای تو            لب وا كُنی قطعی شود بانو شفای تو

عجّل وفاتی گفتنت را خوب حس كردم            بـا دیـدن احــوال زارِ بـچّـه‌هـای تـو